طراحی همگانی (یا طراحی عمومی یا طراحی همه‌شمول – Universal Design) در آمریکا در دهه ۱۹۸۰ توسط دکتر رونالد میس عنوان شد. به این صورت که طراحی محصولات و محیط باید قابل استفاده برای همه افراد باشد بدون نیاز به تغییر یا طراحی خاص برای گروهی خاص، که هفت اصل دارد.
طراحی همگانی به معنای طراحی محصولات، محیط، برنامه‌ها و خدمات به نحوی است که تا حد امکان بدون نیاز به تعدیل یا طراحی ویژه، برای همه افراد قابل استفاده باشد. طراحی فراگیر نباید موجب ممانعت از کاربرد وسایل کمکی برای گروه‌های خاص افراد دارای معلولیت در موارد ضروری شود.
طراحی همگانی الگوی نسبتاً جدیدی است که از حذف موانع، طراحی قابل دسترس و فناوری مساعدتی منتج شد. طرح حذف موانع و فناوری مساعدتی سطوحی از دسترسی را برای افراد دارای معلولیت فراهم می‌آورد ولی پیامد آن تفکیک و ویژه کردن افراد دارای معلولیت است. برای مثال با استفاده از سطح شیب‌دار فرد دارای معلولیت به جای پلکان اصلی سر از ورودی جداگانه‌ای که منحصراً برای وی طراحی شده، در می‌آورد. اما با این الگو تا حدی که ممکن است وسایل و ساختمانها طوری طراحی می‌شوند که همه بتوانند از آن استفاده کنند و تلاش می‌شود تا نتیجه حاصل قابل استفاده برای طیف گسترده‌ای باشد و به تمامی افراد کمک شود نه فقط افراد دارای معلولیت.
طراحی همگانی به دنبال این است که همه چیز از ابتدا به گونه‌ای طراحی شود که دسترسی سریع به آن برای همه امکان‌پذیر باشد. اگرچه با سبک ساخت بناهای پیشین و در واقع وجود ساختمان‌های قدیمی، رویکرد و شیوه حذف موانع مناسب‌ترین و تنها الگوی موجود است ولی طراحی همگانی معمولاً هزینه کل کمتری در بر دارد.
تصویر برگفته شده است از Universal Design Guide for Inclusive Tourism.